Wirtualne Media

Doskonale oczyszczone podłoże, zamontowane profile i okapniki oraz bezbłędnie wykonana hydroizolacja to baza do dalszych prac glazurniczych. W czwartej odsłonie naszego poradnika krok po kroku omówimy niełatwy proces przygotowania oraz klejenia płytek w obszarach zewnętrznych, tak, by na długie lata pozostały funkcjonalne, łatwe w pielęgnacji, a także trwałe i estetyczne.

Krok pierwszy: planowanie układu płytek

Prace rozpoczynamy od dokładnego wymierzenia powierzchni i wstępnego ułożenia płytek, pamiętając o zalecanej minimalnej szerokości spoin, która wynosi 5 mm w przypadku standardowych płytek ceramicznych, a dla okładzin wielkoformatowych od 6 do 8 mm. Kontrolę nad liniowością całego układu możemy zachować przy użyciu sznurka, który mocujemy za pomocą specjalnego uchwytu na zewnętrznych płytkach i naciągamy. Następnie, z obu stron, prostopadle do sznurka, mierzymy odległość od ściany i notujemy uzyskane wartości – warto bowiem pamiętać, że zwykle nie są tożsame. Na bazie uzyskanych pomiarów korygujemy wstępne ułożenie płytek z zachowaniem wymaganych szerokości spoin.

Rada Eksperta Sopro: W przypadku układania płyt na hydroizolacji z mat Sopro AEB  Plus należy pamiętać o znacznie mniejszym udziale spoin, co skutkuje ograniczonymi możliwościami korygowania zaplanowanego układu.

Krok drugi: przygotowanie płytek

Pracę z obróbką ceramiki rozpoczynamy od dokładnego zaznaczenia na płytce linii cięcia i umieszczamy ją w przecinarce do płytek. Zachowując jednakową siłę nacisku, wyznaczamy krawędź przecięcia, przesuwając nóż po powierzchni płytki. Następnie łamiemy ją wzdłuż wykonanego nacięcia, zaś mniejsze fragmenty płytki usuwamy za pomocą obcęgów. W przypadku płyt wielkoformatowych należy używać przecinarek przystosowanych do dużego gabarytu lub dostosowywać płyty za pomocą specjalnego młotka.

Po przecięciu wyrównujemy krawędzie płytek za pomocą szlifierki.

Krok trzeci: klejenie płytek

Rada Eksperta Sopro: Klejenie płytek zawsze wykonujemy od przedniej krawędzi tarasu i kontynuujemy w kierunku ściany i „od” narożnika.

Pracę rozpoczynamy od naniesienia na podłoże warstwy kontaktowej, a następnie, warstwy grzebieniowej, pamiętając, że w przypadku wszystkich zewnętrznych prac okładzinowych, wymaga się klejenia płytek „z pełnym przyleganiem” tj. dodatkowego nałożenia kleju również na spodnią warstwę płytki. Należy pamiętać, by przed przyłożeniem płytki zwrócić uwagę, czy „warstwy grzebieniowe” na spodzie ceramiki oraz na podłożu są ułożone względem siebie równolegle, dzięki czemu będą się dodatkowo zazębiały i uzupełniały. Tak przygotowane płytki przykładamy do podłoża, dosuwamy do krawędzi i wyrównujemy. Powstałe zabrudzenia usuwamy za pomocą miękkiej, wilgotnej gąbki.

Ważny fakt: Stosując zaprawę klejową No.1 (400) i FF 450, możliwość wejścia na płytki uzyskujemy po upłynięciu około 24 godzinach lub po utwardzeniu zaprawy, zaś w przypadku zaprawy szybkowiążącej FKM XL czas ten skraca się do 12 godzin.

Krok czwarty: klejenie płytek cokołowych

Ponieważ cokół nie może „opierać się” na położonych wcześniej płytach tarasowych, ten etap prac rozpoczynamy od przygotowania warstwy oddzielającej wykonanej np. za pomocą taśmy dylatacyjnej. Przygotowaną zaprawę klejową nakładamy zarówno na ścianę -  na całą wysokość cokołu, jak i spód płytki cokołowej, a następnie dociskamy płytkę do podłoża. Po związaniu kleju usuwamy taśmę dylatacyjną.

Rada Eksperta Sopro: Jeżeli w gamie płyt wielkoformatowych nie ma dedykowanych płytek cokołowych, można je wykonać samodzielnie, docinając na wymiar te, które już posiadamy. Ze względów estetycznych, górne krawędzie płytek cokołowych powinny być krawędziami fabrycznymi płyt (w innym przypadku konieczne będzie dodatkowe szlifowanie krawędzi).

Wskazówki wykonawcze SOPRO:

1. Klejenie „metodą kombinowaną” (buttering-floating)  stosuje się w celu uzyskania pełnego przylegania zaprawy klejowej do spodu płytki i do podłoża. Ta technika polega na nanoszeniu zaprawy klejowej zarówno na spód płytki, jak i podłoże, co eliminuje możliwość powstania pustek powietrznych. Ma to szczególne znaczenie w przypadku zastosowań zewnętrznych, ponieważ w pozostawionych wolnych przestrzeniach pod płytką  może kumulować się woda, która – zamarzając i rozmarzając – prowadzi do odspajania się i widocznych uszkodzeń płytek na powierzchniach tarasów i balkonów. Z tego względu, klejenie płytek metodą kombinowaną” (“buttering-floating”) jest wymagane na wszelkich powierzchniach zewnętrznych, zarówno poziomych, jak i pionowych.
   
   
2. Zasadniczo, wysokość zęba pacy zębatej należy dostosować do formatu płytek przewidzianych do klejenia. Obowiązuje ogólna zasada, że im większy jest wymiar płytki, tym grubsza warstwa kleju będzie potrzebna do przyklejenia, tym samym trzeba stosować pacę o wyższym zębie.
   
3.  Szerokość spoin.Nieco na przekór panującej modzie na zmniejszanie szerokości fug między płytkami, podczas prac wykonawczych w  obszarach zewnętrznych należy brać pod uwagę minimalną szerokość spoin. Bazując na naszym doświadczeniu, zalecamy szerokość spoin nie mniejszą niż 5 mm, ponieważ wykonane potem fugi, poza oczywistymi walorami estetycznymi, pełnią również istotną rolę „techniczną” – przejmują wspomniane wyżej naprężenia, chroniąc okładziny przed uszkodzeniem.
   

   Wielkimi krokami zbliżamy się do prac wykończeniowych. W piątej części poradnika wykonawczego opowiemy o rodzajach fug, ich poprawnym montażu oraz powiemy dlaczego wybór zaprawy fugowej ma tak ważny wpływ na trwałość okładziny i bezpieczeństwo jej użytkowników.